داستان کوتاه؛ اسب ها و آدم ها

تقدیم به آقای کشتی ایران،عالیجناب محمد بنا....

صدای سیلی در بین صدای مبهم و گنگ بوق و طبل گم می شود، حسن به خودش می آید، چهره مادر و کودکی و گالش و گل و اردک دوست داشتنی اش آقا کاکل، از جلوی چشمش می رود و چهره زاویه دار و مردانه مربی را می بیند، سیاهپوسته مثل تراکتور قویه، فقط دوبار از تشک هلش بده بیرون بعد روی دستاش کارکن، حوله را روی چشمانش می اندازد که نبیند، که هیچ نبیند اما نمی شود نشنید، می شنود، اسمش را می شنود، مانند اسب های چابک گنبدی شده است ،خود را یک اسب فرض می کند که جمعیت را نمی بیند اما صدایشان را می شنود، بازوهایش را تندتند تکان می دهند، فقط هلش بده بیرون، فقط....یاد گالش به خیر، این کفش ها مثل میله به پایش جفت شده است، یاد شالیزار به خیر....داور یک زن مو بلند است،زن هایی که او می شناخت هیچ کدام داور کشتی نبودند،همه در شالیزار هایی که باد به رقص در می آورد می نشاندند و درو می کردند، دست سرد زن نامحرم تا به حال به بدنش نخورده بود، یاد روزی افتاد که نمی توانست گونی چهل کیلویی را بالای تراکتور بیاندازد، گونی، پاره شده بود و سیلی سختی که گوش چپش را تا ابد کر کرده بود، همین مربی، آن موقع آب نبات چوبی کوچکی به سمتش گرفته بود و گفته بود، امروز، مرد شدی....دستش انگار گونی برنج را این بار می خواست بلند کند، این بار نباید غذای خواهر و برادرش روی زمین پخش می شد، این بار نباید پول داروی مادربزرگ میرفت زیر چرخ تراکتور، این بار نباید گشنه می خوابیدند،فقط یک لحظه دید، مرد سیاهی، شانه هایش به تشک چسبیده و دست سرد زن دارد او را به سمت عقب هل می دهد، مربی گفت، چند بار داد زدم فقط هل بده...امروز کجایی تو اصلا؟...رفتی برای فینال ، سریع برو تو رختکن....

نویسنده:

همایون نوری پناه

ویراستار:

محسن اکبرزاده