اکران خصوصی،راه حلی که به آن
هیچ گاه خوب نیاندیشیدیم.در صد متری سمت چپ مرکز اصلی دانشگاه شیراز،(زمانی که از دانشگاه خارج می شدم و به یک خیابان سربالایی می رفتم و بعد از بالارفتن از آن خیابان با شیب تند که نفس می برید ،دست چپ ،به یک مجموعه فرهنگی می رسیدم که سینما تک و کافه داشت،چندتا از بهترین فیلم های عمرم مخصوصا مافیایی از سینمای ایتالیا را در سینما تک آنجا دیدم.این خاطرات مربوط به سال نودوچهار خورشیدی است،اما با اینکه خیلی گذشته از آن دوران،هنوز که تایپ می کنم خاطراتم را ،شمعی درون قلبم روشن می شود)یک بار با دوستم -مهندس ارشد- شکران،کلا دو نفر بودیم در سینما ،اما برای دو نفرهم اکران رفتند.احتیاج نیست ،سالن همیشه بیست،سی نفر تماشاگر داشته باشد،ده نفر تماشاچی هم برای این دوران،مایه دلگرمی فراوان است ولو اینکه حتی سود نیاندازد و دخل و خرج سینما سربه سر شود.پیشنهاد روزنامه دنیای اقتصاد در آخر شهریورماه سال جاری ،واقعا می تواند سینمای رو به احتضار ما را نجات بخشد،برای اکنون ایران،سوخت،ندادن،عین بردن است،یعنی حتی اگر سربه سر هم کار ،صورت بگیرد،باز هم بوفه ای باز شده است،کنترل چی ای بلیت ها را چک کرده است و مجلات سینمایی درون سینما ،به فروش می رود.دنیای اقتصاد،به نظرم،بهترین روزنامه فعلی ایران است ،هیچ مقاله بی ربطی در آن ندیده ام واگر هیات تحریریه این روزنامه،فکر می کنند،اکران خصوصی راه حل مناسبی است،حتمابایدبه آن عمل کرد.
"روزنامه دنیای اقتصاد،شهریور ماه سال جاری ،خاطرات مولف این سطور از زندگی دردوران دانشجویی"
