فیلم غیبت موجه
تم عارفانه دارد.نیم نگاهی به عطار نیشابوری و عرفای این دوره از تاریخ ادبیات ایران بعلاوه عشق زمینی ،عباس رافعی بعد از مدت ها ،دست از ژانر نووآر کشیده است وبه سمت فیبم هایی در دسته«در دنیای تو ساعت چند است؟»رفته است،یعنی اینبار شاهد کاری عاشقانه و عارفانه از او هستیم.خوب است که این دو معجون جادویی یعنی عشق و عرفان را در اختیار داریم،در دورانی که عقل بشر به گل نشسته است و تا می آید یکی از سوراخ های این کشتی بزرگ را قیرگونی و عایق بندی کند،سوراخی سه برابر بزرگتر باز می شود ودوباره روز از نو روزی از نو (مقصودم ویروس جهش یافته قوی جدید است که لندن را تبدیل به یک زندان بزرگ زیبا کرده است).کشورهایی که عرفان ریشه دار دارند می مانند،زیرا عقل بشر (منطق دودوتا چهار تا) در نهایت پای در گل است.به غیر از مدل کوه پیکر ایرباس(ای سیصدوهشتاد ای)هیچ هواپیمای دیگری قدرت باطری نگاه داری واکسنی که باید در دمای منفی هفتاد درجه سلسیوس نگه داری شود را نداردوکمتر از ده درصد فرودگاه های جهان توانایی تحمل فرود این شهر پرنده را دارند(دانشنامه پرواز ،نشر کمال-دانشنامه مصور هواپیما،نشرسایان)خب در چنین شرایطی که باید حالا حالا ها ماسک و بخار کردن عینک و تعطیلی سینماها و هزار و یک چیز دیگر را تحمل کنیم.چه چیزی بهتر از عشق و عرفان؟،مهم ترین بازیگر این فیلم جدید،استاد ابوالفضل پور عرب است ،کارگردان دقیقا به خال زده است،چیزی که روح اکنون جامعه طالب آن است را عرضه کرده و قطعا نتیجه خوبی خواهد گرفت.
"سایت های معتبر داخلی،تهران،زمستان سال جاری"
