جمشیدیه
صدای پانته آ پناهی ها یک حالتی دارد ،خش صدایش انگار غمی هزاران ساله از زمان افسانه های یونان باستان ،از زمان زیبای خفته ،از زمان تمام دردهایی که زنان کشیده اند را روی خود دارد.خش صدایش و اینکه توپر تراز صدای زنان است ،حالی دارد اسرارگونه.غم زن ایرانی را می گوید اما خیلی مخلوط و درهم روایت شده است این فیلم.زخم ها هم تکراری هستند،گرچه هر تکراری از زبان پانته آ پناهی ها یک نو شدن دوباره است.مادر دهر ذاتا بازیگر آفریده است ایشان را.به بازی ها از ده ،نه می دهم اما به فیلمنامه،دیالوگ ها که خیلی پرخاشگر تر از حالت معمولی است وفیلمبرداری ،هفت از ده می دهم.اعتراض ها کاملا به جاست،شکل اعتراض ها مخلوط ومشوش ودر هم است.یادتان است دردوران دبستان،یکی یکی خواسته مان را به ناظم می گفتیم ،بهتر عمل می کرد تا دسته جمعی؟،بعد هم مثبت هجده سال برای فیلم باید لحاظ می شد که نشده است.فقط به صورت مستقیم،سربریدن دیدن،یک فیلم را مثبت هجده نمی کند،حالا دوسال دیرتر بفهمند،جامعه مابسی مشکل داراست و با توپ و حلقه بسکتبال یا کنسول بازی بگذرانند ،بهترین روزهای زندگیشان را،به جایی برنمی خورد که.
"دیده ها وشنیده های مولف این سطور،پاییز سال جاری،تهران"
