شون کانری بزرگ است زیرا
در کودکی از شدت فقر، درون کمد لباس مادر و پدرش می خوابید.او یک ژن خوب واقعی بود.هیچکس دست او را نگرفت و او دست هزاران نفر را گرفت و میلیون ها شغل ایجاد کرد،از پوستر فروش تا کتابفروش.قبل از بازیگر شدن،ده ها شغل را امتحان کرد، بال او پایین زندگی را دید. او روی تخته خوابیده بود و روی بالش پرقو هم خوابید،شون کانری بزرگ بود چون روی پای خودش ایستاد،او وابسته امضای پدرش نبود،او وابسته توصیه هیچکس نبود.گاهی یک تخم مرغ آب پز می خورد وگاهی بهترین غذاهای موجود درنیویورک که باورقه طلا تزیین شده بودند.شون کانری برای تک تک موفقیت هایش جنگید، عادلانه هم جنگید،دست و پای رقبایش را نبست تا بدود، با همه به صورت مساوی مسابقه داد و در جاهایی که حق داشت،موفق شد و برد.اگر الگوی انسانی می خواهید،نه یک سری توهم هپلی هپو،شون کانری را الگوی زندگی خود قراردهید،او یک استاندارد برای زندگی کردن و زنده بودن به معنای راستین کلمه بود .البته نقش محیط را نباید از نظر دور داشت،طبق نظر نووآم چامسکی جامعه امریکا هنوز،آزادترین جامعه جهان است(به رسانه های ایران رفرنس می دهم،شبکه افق،برنامه سخنرانی نوآم چامسکی درباره تاریخ امریکا،پاییزسال جاری،عینا این جمله از دهان چامسکی بیرون آمد)قطعا کسی که در جامعه ای چنین آزاد پرورده شده،مبارزه کرده،دیده شده،شنیده شده ،تنفس کرده است،منطقی تر برای آرزوهایش مبارزه می کند ،منطقی تر از وجودش بهره می برد و منطقی تر این جهان را تاب می آورد.نگاهی به سیستم بازیگران داخلی خودمان بیاندازیم ،از نوید محمدزاده و پریناز ایزدیار که بگذریم و چندتن دیگر البته،تمام بازیگران متصل به پدران بازیگرشان،پدران کارگردانشان ،پدران تهیه کننده شان هستند.اگر محکم پشتت را گرفتند و به جلو هل دادند ،تو شاهکار ،خلق نکرده ای،اگر یک موتور قوی با زنجیر محکم تورا کشید،باز هم شاهکار خلق نکرده ای.اما اگر خودت به تنهایی مثل حرفه ای ترین صخره نوردان ،قلاب انداختی و گیره ،دستت عرق کرد و پودرزدی و باز به راهت ادامه دادی ،آن موقع یک اسطوره هستی،و شون کانری یک اسطوره بود.
"خوانده ها و دیده ها وشنیده های مولف این سطور ، پاییزنودونه خورشیدی،تهران"
