ویژگی های بازی شون کانری

 

او برخلاف بسیاری از بازیگران خوش تیپ جذاب جهان،اصلا و ابدا روی صورت و بدن جذاب خود متکی نبود.کاملا به بازیگریش اتکا داشت.معمولا کم حرکت و یخ زده بازی می کرد.از زیاد دیالوگ گفتن پرهیز داشت.دربازی شون کانری خود بازی شون کانری را باید به دقت رصد کنیم.از میان دیالوگ هایش چیزی بیرون نمی آید،زیرا،بسیار کم حرف است.دقیقا شبیه بازیگر هم نسلش «کلینیت اییست وود»یعنی صورت ،نگاه های معنادار و حرکت دستان بازی این دونابغه را تعریف می کنند ،نه جملات طولانی.اصلا برای نقش های کمیک خوب نبود.در نقش پلیس ،آنچنانکه در فیلم«تسخیرناپذیران»با بازی کوین کاستنر می بینیم،خوب ظاهر می شد و نقش تاف وخشن دربافت وجودش به زیبایی تمام می نشست.نه نقش رام و آرام و عاشقانه و صورتی.شایدبه هیکل قوی و استخوان بندی درشت او بازگردد این ویژگی.شون کانری مثل فوق ستاره هم دوره اش «مرلین مونرو»مهمان چند روزه سینما نبود.کاملا توانست خودرا باسینمای دیجیتال و پرده های سبز پشت سربازیگران نسل جدید منطبق کند،کاملا توانست ،پیرشدن را بپذیرد وبرای دوران پیریش هم اراده و عزم داشته باشد.او یک اعجوبه با اراده بود.این اراده شاید محصول ورزشکار حرفه ای بودنش در دوران جوانی باشد.او شناگر حرفه ای بود و همین امر،کاملا وجودش را ساخته بود.استواربود چون درخت سرو وبرای همین مثل مرلین مونرو یا دیگران،با افول ستاره جوانی ،خودرا نباخت ونقش های جدیدی را پذیرفت که به موی سپیدش بیاید و حاصل این صبر و حوصله نقش آفرینی بی نظیرش در مقابل جوانی سیاه پوست بود که متعلق به چهار نسل جلوتر از وی بود،او در این شاهکارزیبا نقش یک استاد نویسندگی را به بهترین شکل ایفا کرد.در واقع دامنه نقش آفرینی های فوق العاده زیبای او هیچ محدودیتی نداشت،از یک مامورمخفی تا نویسنده ای کاملا ایزوله شده در خود و کم حرف و به دوراز مردم و جهان،همگی شون کانری بودند،باز هم به غیراز کلینیت ایست وود کسی را نداریم که این دامنه از نقش آفرینی را در کارنامه خود داشته باشد،البته آلن دلون و جرارد دیپاردیو درسینمای فرانسه را داریم گرچه آلن دلون و جرارد دپاردیو پنجاه درصد نقش آفرینی خودرا در سینمای امریکا انجام دادند اما ذاتا اروپایی هستند و متعلق به یک دنیای دیگر از سینما هستند نه متعلق به دنیای هالیوود،بنابراین ،بحث این دو چهره را اکنون نمی کنیم.نگاه های شون کانری خاص بود اوبازیگر نگاه بود،با دید خاصش صحبت می کردولفظ در دهانش زیاد نمی چرخید.سینمای هالیوود جایی است که نهایتا دو دهه بتوان درآن دوام آورد،بی نهایت پر از رقابت های پشت وروست اما این انسان خارق العاده حدودنیم قرن دراین سینمای پراز رقابت که هر روز یک ستاره جدید به آن افزوده می شد،دوام آورد ،او در مقابل کسانی ایفای نقش کرد که جای نوه اش بودند و با گسترش دامنه توانایی های خود در عرضه نقش های جدید ،خود را همیشه برای جلوی دوربین رفتن آماده نگاه داشت،فقدان او واقعا دردناک است.همانقدر که الویس پریسلی برگردن موسیقی امریکا نقش داشت ،همانقدر شون کانری بر گردن سینمای امریکا وحتی جهان نقش داشت،خوش لباسی یکی از برجسته ترین صفات کاری او بود حتی در فیلم «در جستجوی فارستر»که قراربود نابغه ادبی منزوی وخسته از دنیایی باشد هم زمانی که به کالج برای دفاع از جمال والاس رفت،به زیبایی هرچه تمام لباس پوشید ،اوسبک انگلیسی را همیشه درلباس پوشیدن ورفتارش رعایت می کرد،گرچه اوج دوران کاریش مربوط به دوران اوج وسترن سرجیولئونه بود،شون کانری استیل اصیل انگلیسی خود را کامل حفظ کرد،روی زمین تف نیانداخت و کج کج آدامس نجوید،در واقع مثل شرکت مرسدس بنز بود،یک استیل واحد را در تمام کارهایش رعایت کردوآن استیل انگلیسی بودن کامل وبا معنا در عین حضور در هالیوود بود،وقتی بهترین کارهایش را لیست می کنیم ،هزار نوع نقش از مقابل چشمانمان می گذرد ،همه را خوب بازی کرد،بازور رانت خودرا به سینما تحمیل نکرد بلکه توانایی هایش بود که او را به پیش میراند.این ویژگی شون کانری است که متأسفانه در نهایت ناراحتی بایدگفت:نیمی از بازیگران ایران،فاقدآن هستند،یعنی مرتب،زد وبند پشت پرده می خواهد کاررا جلو ببرد تا خود توانایی های بازیگر.چه بازیگران بزرگی که از سینمای ایران خط خوردند چون زدوبند پشت پرده را چندان نمی دانستند وچه نابازیگرانی که چندین دهه است روی پرده هستند،اما کانری امتحانش را جلوی دوربین پس داده بود و این نمره بیست بود که دوباره او را کاندید نقش بعدی می کرد.با مرگ شون کانری شمعی خاموش شد که یک دوره طولانی از تاریخ سینمای جهان را روشن کرده بود.

"خوانده ها ودیده ها وشنیده های مولف این سطور ، پاییز سال جاری،تهران"