هفت و نیم(بخش دوم)

در تمام فیلم های ایرانی ،درباب مسایل پیچیده اجتماعی ،اصلا و ابدا حضور اورژانس اجتماعی را نمی بینیم.حضور ماموران پلیس با تخصص مددکاری اجتماعی یا روانشناسی را نمی بینیم،از شاهکاری بی نظیر مثل هلن تا فیلمی خوب مثل هفت و نیم،تمام راهکارها غیرقانونی است ،یعنی کارگردان در ابتدا حسابی از شرایط موجود می نالد و سپس راهکارهای بسیار وحشتناک غیرقانونی را برای حل مشکلات جنسی و غیرجنسی پیشنهاد می دهد،هیچ افق روشنی ترسیم نمی شود،در حالیکه مدت هاست اورژانس اجتماعی پای کار آمده است و دقیقا تخصصش در همین زمینه هاست،از سویی بایداز قانونگذار خواست تا معضلات مربوط به پاسپورت و شناسنامه افراد افغانی الاصل یاعراقی الاصل و...که مادرشان ایرانی است یا در ایران به دنیا آمده اندحل کند تا این بانوان نازنین،اصولا نیازی به یک آقابالاسر بی خاصیت که نمی تواند هیچ مشکلی را حل کند که هیچ،ده مشکل هم روی شانه نحیف دختران می گذارد،نداشته باشند،وضعیت دختران افغان متولد ایران ،اصلا شایسته نام ایران نیست و کار اصولی وجدی باید روی این قشر آسیب دیده صورت بگیرد،شاید بتوان با تخصصی کردن اورژانس اجتماعی (مثلا رنگ آمبولانس های مربوط به مسایل مهاجرت ،به جای بنفش رنگ،صورتی رنگ باشد و متخصصان امور مددکاری مهاجران،به محل اعزام شوند)بتوان تا حدودی این مشکل عظیم را حل کرد،ما اکنون نیاز به تقسیم بندی اورژانس اجتماعی داریم،یعنی آمبولانسی که برای ضرب و شتم خانوادگی به محل اعزام می شود با خودرویی که برای حل مسایل مهاجران اعزام می شوند،تفاوت عمده داشته باشد چون جنس این دو رخداد کاملا باهم متفاوت است ومددکاری که برای این چند امراعزام می شوند باید توانایی های خاصی داشته باشند.در کشورهای توسعه یافته،نجات غریقی که برای اقیانوس یا دریا تربیت می شود ،دوره هایی کاملا متفاوت از نجات غریق استخر دیده است،زیرا مشکلات غرق شدن در استخر مصنوعی یا دریاچه مصنوعی با مشکلات غرق شدن در اقیانوس ،کاملا متفاوت است،اما هیچ فیلم ایرانی ای به این تخصص مهم که باید به وجودآید،اشاره نمی کند.

"یک مدرس سابق دانشگاه شهیدرجایی تهران دررشته علوم تربیتی،مهرماه سال جاری،تهران"