سونامی

چقدر بی طرف و با انصاف است این فیلم.ده سالی است ،اول به دلیل سقوط  آزاد ریال،دوم به دلیل پرداخت نشدن معوقات ورزشکاران درجه یک منهای فوتبالیست ها(من فوتبال را از ورزش ،با اجازه شما جدا می کنم و در دسته سیاست قرار می دهم.چرا امارات دقیقا یکی از بهترین تیم های لیگ جزیره را خرید؟ چرا نرفت کل سهام بنز را یکجا بخرد؟قصه فوتبال از ورزش جداست ،فوتبالیست ها هم از ورزشکاران جدا هستند،شما نمی توانید پژمان جمشیدی را با مهدی بی باک مقایسه کنید،مهدی بی باک در و زش جهان بزرگتر است یا پژمان جمشیدی؟رنکینگ جهانی جفت دو نفر را چک کردم،مهدی بی باک در زمان اوج ،به پنج نفر اول جهان رسیده بود،خب در دوره فوتبال پژمان جمشیدی ،رونالدوی برزیلی بی مو،الکساندرو دلپییرو،توتی،و...حضور داشتند که پژمان جمشیدی در صد فوتبالیست برتر تیم های ملی هم جایی نداشت،خودتان چک کنید،کاری ندارد،الان در خیابان بایستم وبگویم پژمان جمشیدی،از ده نفر،هشت نفر اورا می شناسند،بگویم مهدی بی باک،از ده نفر،چهارنفر او را می شناسند،که معلوم است اصلا فوتبال،فرع زندگی پژمان جمشیدی بوده است و محل درآمدزایی او واصل زندگیش جای دیگری بوده و کار دیگری کرده از تبلیغ شهرفرش تابازی د رکنار تمام ستارگان سینمای ایران در فیلم جهان بامن برقص که اتفاقا عالی هم بازی کرده ،مقصودم این است که فوتبال را از تمامی ورزش ها جدا کنید،می گویم ورزشکار ایرانی تیم ملی اسکی برای امرار معاش ،تورهای تفریحی با ون ،به شمشک می برد،خواهش می کنم ،سریع پست نگذارید،ورزشکاری هست که ماشین می شسته است اما با ورزش به قله های لیگ بلژیک که یک لیگ درجه دو خیلی خوب دراروپاست رسیده است،عصبانیم نکنید،همین اول گفتم،منظورم از ورزش ،فوتبال نیست)ترک وطن کردند و فیلم هیچ زاویه تندی درباره این افراد نمی گیرد،سرمربی تیم ملی تکواندو صریحا می گوید:هر کاری کرده اند باعقل ومنطق خودشان کرده اند ومن کسی را قضاوت نمی کنم.و بعد اینکه فیلم کاملا بین عاشق ها که از عشق ورزش سیگاری می شوند،نه ماه وقتشان را می گذارند که درون هوگوی عادی سنسور نصب کنندچون پول خرید هوگوی دیجیتال ندارند.تعصب ورزشکار را می کشند،با آژانس املاکی هایی که ریش گذاشته اند و پابرهنه وسط ورزش دویده اند وفقط اذیت می کنند که حتی همکارشان که مثل خودشان است از آن ها چندشش می شود وجای نشستنش را عوض می کندکه صدایشان را نشنود،فرق مشخص می گذارد.سینمای ایران تازه دارد از حالت سیاه وسفید دیدن واین آدم بدی است،این یکی خوب است،بیرون می آید وزیبا وباب دندان وسلیقه می شود،در فیلم های ورزشی کمتر فیلمی داریم که اینقدر منصف به تمام زوایای یک ورزش پرداخته باشد،از مظلومیت قهرمانی که به رقیب اسراییلی خورده ومی تواند دنده های رقیب مرحله اولش را حتی از پشت هوگو بشکاند اما باید حذف شود وکارش به پول های کلان شرط بندی می کشد که بتواند یک اسباب بازی خوب برای دخترش بخردو روحیه اش انقدر پوچ گرا شده است که دوسه تا دولیاآپ چوگی به حریف انتخابی جام جهانی یاالمپیک می زند اما درادامه بایادآوری تمام خاطرات پوسیده مریض المپیک لندن ،از خیر همه چیز می گذرد و به دنیای پرپول زیر زمین باز می گرددتا زندگی کند،اجاره خانه بدهد،اسباب بازی بخرد،تا حریف روبه رویش که یک قهرمانی جهان آورده ودربیست سالگی خودش را باهادی ساعی یکی می پندارد ودرشتی می کند با یک سرمربی کهنه کارقدیمی انسان وپاک ،تا دختری که وطنش ازسمت مادر او را ایرانی نمی داند در حالیکه هیچ چیز از افغانستان نمی داند اما آینده اس در ایران نمی بیند،فیلم اصلا قهرمان پرور نیست،نیامده تا به اوج قله راکی رسیدن یک اسطوره را نشان ما بدهد،آمده تا واقعیت موجود را بیان کند،حرف اضافی هم در فیلم بسیار کم است ،و این نقطه قوت اصلی این اثرزیبای سینمایی است.

"دیده های مولف ، تهران،تابستان نودونه خورشیدی"