با عرض خسته نباشید فراوان
خدمت کسانی که هرکدامشان یک پا مهرداد صدیقیان در فیلم سونامی هستند،ساعت ها این جسم لعنتی نفس گیر را که کش هایش پشت گوش انسان را زخم می کند،تحمل کردند و سخت ترین کنکور تاریخ ایران را دادند.دوستان من،از بیست سال پیش اتفاق مهلکی در بطن جامعه افتاد که واقعا برق دانشگاه تهران قبول شدن یا برق دانشگاه پیام نور (پیام نور هم دانشگاه بسیار معتبری است یکی از بهترین دوستانم که دکترفیزیک باسوادی است،لیسانس خودرا در این دانشگاه گذرانده است،به اسم ها زیاد توجه نکنید)چندان تفاوتی با هم ندارند.حتی دندانپزشکی دانشگاه تهران با دندانپزشکی استان البرز هم چندان تفاوتی با هم ندارند،اگر ماسک و رعایت پروتوکل ها باعث شده ،فیزیک را بد بزنید،حتی یک دقیقه هم ناراحت نباشید چون واقعا بیهوده است.فقط از دوران لیسانس خود نهایت لذت را ببرید و خاطرات خوبی برای خودبسازید،اردوها را شرکت کنید،به سینمای دانشگاه بروید،تا می توانید در بوفه املت بخورید و بحث های هنری بکنید با دوستانتان ،لحظات طلایی زندگی تان است که دیگر تکرار نمی شود،فکر و خیال اینکه جای من در دانشگاه تهران بود نه اینجا در استان البرز،جز اینکه هورمون کشنده کورتیزول را در بدنتان زیادکند و در بیست و دو سالگی صورت چهل ساله ها را پیدا کنید ،کار دیگری برای شما نمی کند. واقعا عنصر بخت را جدی بگیرید.نصف هنرپیشه های اصلی هالیوود،بیست سال پیش کابینت ساز و مبارز در قفس و بوکسور بوده اند،چرخه حیات یک فرصت طلایی داد،به برخی فرصت طلایی به برخی نقره ای و به برخی برنزی می دهد اما خودتان را خسته تقدیر نکنیداصلا و ابدا.
