ویژگی های بازی بهمن مفید مرحوم بزرگوار
او مانند استادمرحوم مرتضی احمدی و استاد مهران رجبی،می توانست از خودش جمله های بسیار زیبای از کف خیابان شیخ هادی تهران بلندشده بگوید که بوی یاس و خرمالو(تهران قدیم را می گویم،اکنون،خیابان شیخ هادی پراز مغازه های معمولی و خوب و بسیارلوکس فروش دوربین های ارزان و گران عکاسی وفیلمسازی است)می داد.در بازی هایش پختگی عجیبی دیده می شد او در«جوجه فکلی»دقیقا مثل یک هیپی درجه یک زمان جان لنون،تکان تکان خورد و مثل کفتربازان لب خط،لوطی منش شد.این ما به سادگی شایداز این قدرت خلاقیت عجیب ،عبورکنیم اما او در حد بهترین بازیگران تاریخ سینمای جهان بودباویژگی اینکه پراکنده کار نبود یعنی در یک حوزه عالی بازی می کرد و هزار هندوانه بایک دست بر نمی داشت و کارش را می کرد و نانش را می خورد.این دوری از پراکنده کاری برترین ویژگی کاری بهمن مفید بود.برای همین،جوان به روز موفرفری پاچه گشاد را عالی بازی کرد و بیست دقیقه بعد،یک کتی راه بروی گنده تهران را در یک حد خوب بازی کرد.بهمن مفید،خیلی سخت تکرار خواهدشد.کسی که بتواند بهترین دیالوگ را به کارگردان پیشنهاد بدهد از نسل مرحوم مرتضی احمدی و مرحوم بهمن مفید فقط برمی آمد.شاید مهران رجبی آخرین بازیگری باشد(مونولوگ های او در روزگارقریب،خون دواند در رگ فیلم)که توانایی این کارخاص را داردچون می بایست،هزاران لغت خاص کم کاربرد،در حافظه بازیگر باشد و این چیزی نیست که مثلا دانشگاه صداوسیما بتواند به کسی آموزش دهد.وبرای بهمن مفید ،منیت،معنا نداشت،کار برای او مهم بود. اول،کار،دوم،کار،سوم،پول.چیزی که در زندگی شخصی بازیگران فعلی بسیاربسیار به ندرت دیده می شود.
"روزنامه های صبح دوشنبه هفته جاری در شهرتهران"
