ویولا دیویس
گفت که مانند یک کارگر در فیلم خدمتکاران اثر تیت تیلور بازی کرده است ،زیرا در هالیوود فرصت های زیادی برای بازیگران رنگین پوست نیست اما «اما استون»خوشگل سفید پوست دوست داشتنی ،هزاران فرصت برای بازیگری داشته و دارد و خواهد داشت چون سفیدپوست است.
من از منظر یک بیطرف سفیدپوست غیرامریکایی صحبت می کنم.به نظرم امریکا،انسان ها را به پولدار و غیرپولدار تقسیم کرده است،نه سیاه و سفید.وقتی نگاه می کنم در بین گرانترین و پررنگ ترین بازیگران هالیوود،تقسیم بندی پنجاه پنجاه صورت گرفته است.یعنی دقیقا پنجاه درصد از بزرگترین بازیگران هالیوود رنگین پوست هستند.فکر می کنم سیاه پوستان احساسات غلیظی دارند یعنی ماجراها را اگزجره شده(پراغراق) می بینند.
بعد،نظام بهداشتی امریکا برخلاف نظام بهداشتی کره جنوبی و ویتنام اصلا آمادگی کرونا را نداشت.احتمالا بخاطر استرس زیاد،پرستاران وپزشکان با بیماران کم درآمدتر ،زشت برخورد کرده اند و این برخوردها ناگهان منفجر شده است.کسی که نماد غرور ملی ماست یعنی نادرشاه ،قاتل پسر خویش بود.شاه عباس اول هم همینطور.کسی نگفت کریستف کلمب پیامبرالهی است ،همه او را بخاطر شجاعتش تحسین می کنیم.تا به حال یک حرکت احساسی در تاریخ ندیده ام که به حال پایدار خوبی رسیده باشد.تمام حرکت های احساسی منجر به فاجعه می شوند.چون نوددرصد این جهان برپایه اقتصاد می گردد و اقتصاد یک غول سرد بی احساس کاملا منطقی است.کندن یک اثر هنری میلیون دلاری که ثروت ملی است و پشتوانه مالی به حساب می آید و پرت کردن آن به آب ،حماقت محض است.همانقدر که امریکایی ها عاشق کلینت ایست وود هستند همانقدر عاشق مورگان فریمن هستند،همانقدر که عاشق تام کروز هستند عاشق دنزل واشنگتن هم هستند.موقع حرکت ماشین پلیس،دربیسیم توسط مرکز پلیس ،یک کد اعلام می شود.آن کد به ماموران داخل خودرو می فهماند که با چه درجه از خطری روبه رو هستند.مثلا با دعوای دو زن در خیابان طرف هستند یا گروگانگیری.و یکی از بالاترین کدهای هشدار ،کد حمل پول تقلبی است ،یعنی ماموران بدترین فرض را می گیرند که با یک مافیای سازمان یافته مواجه هستند وامکان تیراندازی در محل بالاست.بعداز قتل وگروگانگیری ،حمل پول تقلبی بالاترین جرم است وماموران با همان حس وارد ماجرا می شوند.فکر می کنم این ماجرا سر کوه یخ بود ،دل مردم امریکا از سیستم درمانی بسیار پر بود و فقط یک جرقه نیاز داشتند ،حالا شاهکاری مثل خدمتکاران که واقعا زیبا ساخته شده است را خط می اندازند ،به عالم و آدم بدبین شده اند،ما هم و پاکستانی ها نیز چنین احساساتی داشتیم ،ای کاش امریکایی های رنگین پوست کتاب های پروفسور آبراهامیان را می خواندندو ترمز دستی خود را می کشیدند.
"مووی مگ"
