محمدحسین فرح بخش

کارگردان همیشه پرسروصدا و جنجال سینمای ایران ،یقیه خانه سینما را گرفت.تمام کارگردانان و بازیگران انتظار حرکت جدی در ایام کرونا داشتند،صدنفر از بازیگران سینمای ایران،فوق ستاره هستند.بقیه که تعدادشان از صدها نفرهم بیشتر است بازیگرانی هستند که سه سالی ،یکبار ،ده دقیقه دیالوگ با یک فوق ستاره برایشان نوشته می شود.اما وقتی می گوییم کانون وکلای مرکز ،آن وکیلی که لیسانس حقوق یک دانشگاه غیرانتفاعی است تا آن وکیلی که دوتا دکتری حقوق دارد و سابقه حضور در دادگاه لاهه در پرونده کاری اش است(مثال عرض می کنم ،شاید اکنون چنین کسی در قیدحیات نباشد)همه زیر یک چتر جمع شده اند.وقتی برای عروسی همه فامیل دعوت شده اند و به هتل سیمرغ تهران رفته اند،مسئول پارکینگ حق ندارد به کارمند عزیزی که ماشینش سایناست بگوید:ببخشید ماشین شما ارزان است ،پارکینگ این هتل فقط برای ماشین های اروپایی و ژاپنی است!!!همه زیر یک چتر جمع شده اند.خانه سینما اصلا یادش رفته است که یکی از بهترین و زیباترین و نقش آفرین ترین بازیگران سینمای موج نوی ایران پیش از انقلاب،استاد پروانه معصومی بوده است.آن صدبازیگر که فوق ستاره های کنونی هستند ،تبلیغ بازی می کنند،پشت ویترین بهترین چرم فروشی های تهران پوسترشان می رود.کنسرت موسیقی می گذارند و از همه مهم تر با تلفن زدن برای بچه هایشان هم شغل دست و پا می کنند.مابقی زیر کرایه خانه و قسط ماشین پژو پارس کمرخم  کرده اند و آزار می بینند.سال ها بود بازیگران از خانه سینما نا امید بودند،کرونا بهترین فرصت برای بروز این حس نفرت را به وجود آورد.کانون وکلای مرکز باتمام سنگ هایی که جلوی پایش می اندازند،سالی یک بار اعضا را جمع می کند،سعی می کند سخنرانی های خوب بگذارد،سعی می کند تا با دست بسته و کم توان خویش ،باز هم گره ای از کار اعضایش باز کند،بعد،یک وکیل دادگستری معمولی غیرسلبریتی ،فردشناخته شده ای نیست .پراید سوارباشد ،از بازار روز آخر وقت میوه های حراج شده را بخرد ،کسی نگاهش نمی کند اما واقعا یک بازیگر نمی تواند آخر وقت،به بازار روز برود ومیوه های حراج شده را بخرد،این حرفه هایی که شهرت می آورند ،آزاردهنده هم هستند از بسیاری لحاظ ،برای یک پسر عزیز متمایل به دختر بودن مشکل روحی به وجودآمده ویک بازیگر یا کارگردان ،ده دقیقه در یک گوشه پارک می خواهد فقط به او بگوید حس خودکشی یک حس زودگذرآنی است وهمه مشکلات یا راه حل دارند یابا کارکردن روی خود،می توان تحملشان کرد.شب تمام فضای مسموم اینستاگرام پر شده از عکس وفیلم یک بازیگر با پسری که آرایش دارد.یک سری هم که از مسلمان بودن ،آنجایی که علی ع اسب بچه های یتیم می شد وبهشان سواری می داد را یاد نگرفته اند اما آنجا که فلز داغ چسباند به بدن نزدیکترین فرد به خودش بخاطر خطای مالی وی را خوب به یاد دارند،طرف غیرفیلترشده اینترنت را پر می کنند از شعار ،کوغیرت؟،فساد در هنر ایران جولان می دهد...یک وکیل ،یک روانشناس ،یک مددکاراجتماعی هم در خانه سینما نیست که پشت عضوش دربیاید،تنها شده اند وبی پناه وکتک خور و آزار دیده،بعد هم واقعا وظایف خانه سینما خیلی زیاد است حتی اگر کارکرد هم داشت به نصف این وظایف نمی رسید،باید چند نهاد بشوند و هر کدام کار تخصصی خودشان را بکنند،این نهاد هایی که زیربار وزنه های صدکیلویی می روند معمولا خرابکاری به بار می آورند،باید بین پنج نهاد مختلف وظایف را تقسیم کرد که هر کدام بیست کیلو را بلند کنند.وقتی می گوییم سینما ،از آن بدلکاری که تخصصش تصادف رانندگی است تا آن طراح صحنه ای که تخصصش چیدن صحنه های دوره قاجار است را شامل می شود،نیازهای این دو ،خیلی کم شبیه هم هستند،تجربه کشورهای حوزه اسکاندیناوی که از همه نظر،اکنون،معتبرترین کشورهای جهان هستند کاملا نشان داده است که نهاد کوچک با یکی دو وظیفه ریز،به مراتب بهتر از نهاد بزرگ با صد وظیفه عظیم بازده دارد،حتما نباید از کشورهای پر رنگ جهان مثل چین و روسیه و هند و برزیل و امریکا که همیشه در اخبار حضور دارند ،الگوبرداری کرد،یک نگاهی هم به این کوچک های موفق که غالبا در هیچ خبری نیستند بیاندازیم ،راه حل بسیاری از مشکلات اداری ما ،پیش آن هاست.

"سینماپرس"