هجوم

با کارهای دیگر شهرام مکری زمین تا آسمان تفاوت دارد.در ژانر آینده نگرانه مشکی ساخته شده است.بحث خون و خون ریزی آن،مثل سایر کارهای مکری است ،اما ژانر آینده نگرانه نیاز به ابررایانه های پیشرفته دارد تا رندر های بسیار خوبی بگیرند.دقیقا مثل صحنه ای که ویل اسمیت روی ناو هواپیمابر ایستاده و در کنارجنگنده های نسل سه وچهاروپنج مثل تامکت ،فقط و فقط گلف بازی می کند و دیگر هیچ.درآوردن چنین صحنه ای به صورت طبیعی ،هزاران دلار هزینه دارد که سینمای ایران فاقد آن زیرساخت هاست ،مکری با دست خالی کار تقریبا خوبی ارایه کرده است،با دم شیربازی کردن است واردچنین ژانر پیچیده ای از لحاظ مهندسی کامپیوتر شدن و مکری با جسارت این کار را کرده است.فیلمنامه و بازی ها واقعا عالی است.