درجاده خیالات رنگی قدم زدن چیزی کم از ابهت یک تراژدی عاشقانه ندارد

برخی،سینمای پر رنگ و لعاب و موسیقی و صدا را که از آن ،عسل می چکد و بوی عطرزنانه،چیپ،ناقص و مستهجن می پندارند.کارهای فرزاد موتمن عموما نوآر است(صداها با بازی طناز طباطبائی برفرض)اما در چشم و گوش بسته ،او می کوشد به دیوارهای خاکستری ترک خورده شهر ما ،رنگ قرمز وصورتی وبنفش نفش بپاشد،حالا از ابهت سینمایی او کاسته می شود؟،نه اصلا و ابدا،شاد زیستن حق هر انسانی است و خنده از اکسیژن برای بشر واجب تر است،کارگردانی که بتواند بخنداند،نه جلف است ،نه هندی است و نه مستهجن،او یک انسان طبیعی است ،او یک وحشی است و وحشی زیباس.