و باز هم تصحیح یک اشتباه

تهران در آخرین ساعت تابش خورشید زیبا،شاهد بارندگی تند بود ،در شرایطی که صدای زیبا و جاوادن مردم همراه با کف زدن می آمد،بلند و رسا چون صدای کاوه آهنگر،زیبا و مهربان،چون صدای فلورانس نایتینگل ،زمانی که به سربازان عفونت کرده بر اثر زخم ،مانند صدای جاودان بانوی اثیری«لیف تایلر»در مجموعه ارباب حلقه ها،امید می داد ونوید روزهای بهتر،لابه لای باران،کل فضا پر از شعار«پرستاران متشکریم»شد،خیلی فوق العاده بود. اما سیزده به در بی وفا،باز هم بارانی و دلگیر مثل داستان های چارلز دیکنز به پایان رسید.

کودک که بودم ،غروب سیزده به در،بدترین ساعت سال برایم بود،اما اکنون،باصدای مردم وطنم،نه ،اصلا،خوبم ،عالی،فوق العاده و محکم برای روزی دیگر.