بهترین فیلم هایی که در ژانر وحشت
شاخه حمله ویروس ها ،ساخته شده اند،قطعا در صدر لیست(من یک اسطوره هستم)قرارمیگیرد.
یک کلنل ارتش امریکا که در علوم پایه پزشکی درجه پروفسوری دارد(ویل اسمیت)در کاری بزرگ،خانواده خود را از بزرگترین شهر امریکای شمالی خارج می کند ،اما خودش و سگ وفادارش در یک آزمایشگاه خانگی ،باقی می مانند ،تا بر روی موش های آزمایشگاهی کارکنند و پادتن را کشف کنند.
این ابرقهرمان ،نه عمرجاودان دارد،نه سفیدپوست است و نه حتی میلیاردر،درحقیقت،او متعلق به نسل آینده ابرقهرمانان است.(اگر دقت کرده باشید،دوصفرهفت هم،دیگر،مثل دوره شون کانری،سرشار از موفقیت و شکوه نیست،بلکه دوصفرهفت ها هم به واقعیت هستی ما بسیار نزدیک شده اند،جهان دیگر با ابرقهرمان های ضدضربه که نه مریض می شوند و نه افسردگی می گیرند و نه مضطرب می شوند،ارتباط برقرار نمی کند).
بهترین فیلمبرداری ای که در کل فیلم های سینمایی امریکایی زندگیم دیده ام ،متعلق به این فیلم است.در یک سکانس،ویل ،بی اعتنا به تمام هستی که به مویی بند است،ریلکس و خونسرد،بر روی ناوی که روزی گرانترین سلاح جهان بود و کارگردان به عمد،از جنگنده های نسل سه تا شکاری های نسل پنج ،را خاک گرفته ،روی ناو قرار داده،صوفی وار و بی اعتنا به میلیاردها دلار،جنگنده که پشت سرش است،برای خود گلف بازی می کند.
او هر شب ،خواب لحظه ای را می بیند که می پذیرد برای نجات بشریت،از خانواده اش که عاشق او هستند،جدا شود و مانکن های سوپرمارکت های ویران را به عنوان دوستان خیالی خود بپذیرد.مبارزه این مرد با ژوکر یا یک مرد نیمه رباتی دیوانه نیست.او واقعی مبارزه می کند و جهانش مثل سال بیست بیست،بی نهایت ،صفرصفر است.سیاه و قیرگون اما ناامیدی را نمی شناسد.مرتب زمین می خورد و دوباره روی پای خویش می ایستد.با فاصله زیاد از این شاهکاربی بدیل هنری ،سری فیلم های «دستیار شیطان»قرار دارند که مثل فیلم "من یک ابرقهرمان هستم" ،دارای فیلمنامه عمیق انسانی نیستند و بیشتر برپایه زیبایی وصف ناشدنی میلاییوویچ و صحنه های اکشن زدوخورد سنگین ،پایه گذاری شده اند اما برای دوستداران سینمای اکشن،یکی از بهترین نمونه ها هستند و طرفداران زیادی دارند.
