سونامی
دست روی حساس ترین نقطه گذاشته است. متاسفانه در ایران،تنها فوتبالیست بودن، شغل محسوب می شود.یعنی حتی تکواندو کار بودن هم نمی تواند معیشت یک ورزشکار حرفه ای را تامین کند.
بهرام رادان تجربه بازی در «بی پولی»و«سنتوری»را در کارنامه خود دارد.بدنه فقر ایرانی و بی پولی را به دقت می شناسد،البته اختلاف محسوس سنی بهرام رادان با مهرداد صدیقیان از دید تماشاگر حرفه ای سینما دور نمی ماند اما از بدنه سینمای حرفه ای ایران،کسی که بتواند بی پولی و ورزش را با هم جمع بزند(در آقایان)بیرون نمی آمد الا جناب بهرام رادان،از این نظر بهترین انتخاب بازیگر را انجام داده اند.باید به این حسن انتخاب درود فرستاد.
مهرداد صدیقیان هم بسیار عالی نقش،ورزشکار حرفه ای را بازی کرده است.اصولا در بیشتر نقاط جهان ،ورزشکار بودن،یک شغل به حساب می آید ،اما در ایران فعلی،فقط ،فوتبالیست بودن است که شغل به حساب می آید.حتی در کشوری مثل هندوستان ،بسیاری افراد از قبل ورزش هایی چون کریکت و بدمینتون و اسکواش ،امرار معاش می کنند و از سطح زندگی بالایی هم برخوردار هستند.این وضعیت در ایران فقط در خصوص فوتبالیست ها صدق می کند .
بدنه فیلم سونامی به خوبی این خلا را نشان داده است ،دو رقیب در خلال بگو و مگو با هم و بهرام رادان در رابطه با خانواده اش به خوبی مشکلات موجودرا به تصویر کشیده است ،البته قبل از این فیلم،آقای احمد نجفی در خصوص ورزش کشتی،این مشکل را به زیبایی تصویر کرده بودند،ایشان از کشتی گیرحرفه ای آزادکار،در فیلم خود استفاده کرده بودند ،از این لحاظ فیلم آقای احمد نجفی،برتری نسبی داشت ،اما سونامی از سوپر استارهای برجسته سینمای ایران استفاده می کند،از این لحاظ فیلم سونامی دارای جذابیت بصری بالایی است،سوال مهم واساسی تمامی این فیلم ها(از غلامرضا تختی بهرام توکلی تا سونامی و پیش از آن)این است که چرا مشاغل سختی مثل ورزش های رزمی در ایران ،بازده مالی ندارند؟
