ماهمه با هم هستیم

از لحاظ جلوه های ویژه و تکنیک فیلمبرداری یکی از شاهکارهای سینمای ایران است.تا به حال هزارگونه فیلم،برپایه سقوط یا ربودن هواپیما دیده ایم.حتی برخی از آن ها در زمره بهترین فیلم های تاریخ سینمای جهان هستند.اما نکته زیبای این فیلم،آمیختن فلسفه با سینماست.هنگام تماشای این فیلم انگار درحال خواندن یک رمان با تم فلسفی هستیم.بازی ها واقعا خوب و کامل است.حتی لحظه رفتن فرد مشکوک به حمل کردن مواد مخدر،به زیر دستگاه امنیتی فرودگاه،آنچنان طبیعی درآمده است که بهتر از این،نمی توان طبیعی درآورد.آمیختن واقعیت با مجاز ،آنچنان ظریف صورت گرفته است که ای کاش می شد مثل یکی از تابلوهای سالوادور دالی ،این زیبایی را نقاشی کرد و به دیوار یکی از موزه ها آویخت.اما چرا ،در وسایل نقلیه ای که رو به رشد است .رو به جایی رفتن است ،رو به نور است،رو به زندگی جدید است(مانند فیلم مشهور ترمینال)حرف از نابودی کره زمین و مرگ و نهنگ های خودکشی کرده بزنیم؟.یک ژانر جدیدی در سینمای ایران به راه افتاده است که در درون وسایل موتوری ،که عمدتا برای رفتن به جایی جدید ،جایی زیبا وغیره وغیره طراحی شده اند،زشت ترین و منفی ترین عوامل ذهنی بشررا بگنجانند(مانند فیلم قسم).از این منظر اگر نگاه کنیم ،این فیلم ،نگاهی به غایت منفی و ناراحت دارد و اصلا جالب نیست.