چرا مرحوم استاد انتظامی به برداشت از آثار«رئالیست های روس»علاقه مند بودند؟
ادبیات در کل،به نظر «کارکردگرایان»میوه نگاه به جریانات سیاسی هر روزه یک کشور است.به اواسط و اواخر دوره گذار ایران،یعنی دوره«محمدرضا پهلوی»به دقت نگاه کنید.وی ،آنچنان در بغل گرم نیروهای امریکایی پریده بود ،که توده مردم و روشنفکران،دقیقا برعکس،شاه ،در بغل نیروی مخالف امریکا پریدند،قاعدتا در تمامی اشکال دیکتاتوری ،این ماجرا،پیش می آید که مردم و روشنفکران به سمت برعکس خواست کلی حاکمیت بروند.توجه کنید،سازمانی که کاملا توسط خاندان سلطنتی تاسیس شده بود،یعنی«سازمان پرورش فکری کودکان و نوجوانان»که با آرم یک پرنده زیبا،امروزه شناخته می شود،در آن دوره،اقدام به چاپ آثاری کاملا روسی و نزدیک به رئالیسم ماکسیم گورکی ،برای کودکان می کرد که کاملا مخالف تفکر رسمی حاکمیت بود.چاپ«ماهی سیاه کوچولو»اثر صمد بهرنگی ،عملا نمایانگر ضدیت پنهان قوی میان روشنفکران و حاکمیت بود.
استاد انتظامی به عنوان یکی از جذاب ترین چهره های خاص آن جامعه،عملا ،ادامه روند ،نه به یانکی ها،بود و این مقوله در نگاه ویژه او به آستروفسکی و«گوگول»کاملا نمایان است.این طرز فکر ،هنوز هم ادامه دارد ،اکنون،از هر ده نفر که سوال می کنم ،نویسنده مورد علاقه پنج نفر آنان «خاویر کرمنت»روانشناس امریکایی یا یک نویسنده معاصر امریکایی است ،عملا،فروش ادبیات و هنر امریکا،اکنون،ده ها برابر زمان گذشته است،فقط به تیراژ و نوبت چاپ آثار کرمنت با دقت،نگاه کنید تا منظورم را کاملا هضم کنید ،البته «کرمنت»نماینده تام ادبیات نیست ،اما میزان فروش آثارش در حال اکنون،حتی از میزان فروش آثار «لوییز هی»هم پیشی گرفته است و این یعنی ،قدرت معکوس دربرابر خواست کلی رسمی
