بهنام صدیقی

زمانی که من،همایون،دبیرستان می رفتم،دوربین دیجیتال وارد بازار مصرف شد. آن موقع،کارخانه های کوچک مدل های ابتدایی ،مانند traveller, را به بازار عرضه می کردند.قدرت  تفکیک تصویر این دوربین ها زیر یک مگا پیکسل بود،قاعدتا،هیچ یک از عکاسان حرفه ای ،این وسیله ضعیف را به رسمیت نشناختند ،اما زمانی که دانشجوی لیسانس بودم،تقریبا هشتاد درصد عکاسان حرفه ای،دوربین دیجیتال را پذیرفته بودند،اما،عکاس بزرگی به نام«بهنام صدیقی»هرگز دوربین دیجیتال را نپذیرفت. وی از تمامی جوانان ایرانی که می خواستند به غرب،مهاجرت کنند،درخواست کرد،یک روز،قبل از رفتن،با چمدان هایشان،در حالت ایستاده ،مقابل دوربین او قرار بگیرند،در حقیقت با این روش،او یک داستان کوتاه می نوشت اما به جای خودکار،از دوربین بهره می برد. 

از مجموعه های مهم صدیقی،مجموعه«تعطیلات»است. برای صدیقی،انسان ها بسیار مهم هستند و تقریبا در نود درصد عکس هایش ،یک انسان یا چند انسان در مرکز محیط ،قرار دارند. روانشناسی در پهنه فکری این عکاس،نقش بزرگی دارد.مفهوم "خود" در ذهن او ،بسیار چکش خورده است و او سالیان سال با این مفهوم ،درگیر بوده است.

"مستند بی بی سی"