محله جهودها
ما دور تا دور می نشستیم ،پزشک دارای مطب نبود،بلکه یک پزشک بود به اسم آقاخان که می نشست و نبض ما را می گرفت،داروخانه،وجود نداشت،بلکه عطاری وجود داشت وما فقط به عطاری ها مراجعه می کردیم برای پیچیدن نسخه دکتر آقاخان کلیمی،که نسخه را در کاغذی می پیچید و دورش را با نخ محکم می کرد،دکتر دیگری به نام "ابوالحسن خان سیفی" بود که کار تجارت هم می کرد،شب عیدنوروز،به تمام بچه ها،یک جوشانده مسهل میدادند که روده ها پاک شود و بدن تمیز گردد،در تهران ،بازارچه بود،بازارچه سرپولک و بازارچه نواب ،مهم ترین بازارچه ها بود،عطاری ها در بازارچه ها قرار داشتند،اما اگر می خواستید ،دوا و دکترخوب پیدا کنید و دوای گیاهی نخورید،باید به بیمارستان شوروی می رفتید که طبق متدهای روز اروپا نگهداری می شد،مهم ترین طبیب ایران،ارسطوخان بود،و یک طبیب بزرگ نیز در سنگلج تهران بود،یک طبیبی هست اندر سنگلج،نام او میرزاابوالقاسم بود،رفتن تو پیش اولازم بود،هرچه سبزی آمدت اندر نظر،پول بده از صاحب صحرا بخر،جمله آن سبزی بجوشان،نوش کن،تا ابدخواب خرگوش کن...این ،نوعی تبلیغ برای پزشک بوده است که در ایران اواخراحمدشاه ،صورت می پذیرفته است.
"به نقل از آقای نصرالله مجاهد"
