ملی و راه های نرفته اش

"ماهور الوند" در دومین بازیش ،شاهکار آفرید،آنقدر حرفه ای بازی کرد این بانوی متولد هفتاد و سه شمسی که معصومیت،سادگی و مظلوم بودن را دو درجه از ژاندارک به آن سو برد.

البته بانو "تهمینه میلانی" اغراق دارد اما اغراق چاشنی هنر است. مهم ،فیلمنامه به غایت یکدست،بی نهایت کامل و با رعایت ریزترین جزئیات بود،نقش پزشک،عالی،نقش بوتیک دار،عالی،نقش راننده،عالی ،همه چیزش کامل و درخور بود البته با کمی اغراق،به این بیماری روانی در فیلم "پارک وی" هم پرداخته شده بود و نیز "قرمز" اما کیفیت کار میلانی مخصوصا سکانس دختر بچه ها در ون "سیامک" با بازی "میلاد کی مرام" بسیار بالا و خوب بود علی الخصوص که برخلاف دو فیلم دیگر به جزئیات خانواده  ها بسیار دقیق پرداخته شده بود.