هدف ادبیات

تاثیر گذاشتن  بر احساس خوانندگان  و شنوندگان است و از این رو بر تخیل متکی است هم در ترکیب کلی یک اثر و هم در عناصر تشکیل دهنده  و یکایک مفردات آن. کلام یک سخن شناس مانند گفتار مردم  عادی نیست، سخنی است تصویری که چه در معنا، چه در نوع نگاه، چه در حس  و  چه در درک و فهم مسائل با حرف های معمولی تفاوت دارد. گاه نویسنده یا شاعری در ساحلی می ایستد و با شنیدن صدای آب احساس می کند بانگ شیون دریا را می شنود و حس می کند جنگی پیوسته میان موج ها و ساحل درگیر است. همین فرد در شرایطی دیگر  و حال و هوای متفاوت در همان ساحل و در برابر همان دریا قرار می گیرد و دریا را درخشان و آب را شاد و خندان می بیند و در خیالش می گذرد که دیداری لذت بخش میان موج و ساحل در جریان است، می پندارد موج و ساحل چون دو دوست سر در گردن هم دارند و موج های آب با چهره ای سرخ از شوق دیدار ، خرامان می آیند و باز می گردند. نویسندگان  و شاعران، از این دست تخیلات ، احساس ها و اندیشه ها درباره همه پدیده ها دارند. سرچشمه این گونه برخورد با جهان پیرامون ، همان خیالپردازیها  و تصورات دوران کودکی است، که آنچه را می دیدیم آن گونه تصور می کردیم که خود می خواستیم.

 دکتر شوقی ضیف ، پژوهش ادبی

نویسنده:

همایون نوری پناه

ویراستار:

محسن اکبرزاده