دماوندیه -ملک‌الشعرای بهار

ای دیو سپید پای در بند

ای گنبد گیتی ای دماوند

از سیم به سر یکی کله خود

ز آهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی

بنهفته به ابر، چشم دل بند

تا وارهی از دم ستوران

وین مردم نحس دیو مانند

با شیر سپهر بسته پیمان

با اختر سعد کرده پیوند

چون گشت زمین ز چور گردان

چونین خفه و خموش و آوند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت

آن مشت تویی، تو ای دماوند

تو مشت درشت روزگاری

از گردش قرن ها پس افکند

ای مشت زمین بر آسمان شو

بر وی بنواز ضربتی چند

نی نی تو نه مشت روزگاری

ای کوه نیم ز گفته خرسند

تو قلب فسرده ی زمینی

از درد، ورم نموده یک چند

تا درد و ورم فرو نشیند

کافور بر آن ضماد کردند

شو منفجر ای دل زمانه

وان آتش خود نهفته مپسند

خامش منشین سخن همی گوی

افسرده مباش، خوش همی خند

پنهان مکن آتش درون را

زین سوخته جان، شنو یکی پند

گر آتش دل نهفته داری

سوزد جانت، به جانت سوگند

بر ژرف دهانت، سخت بندی

بر بسته سپهر دیو پر فند

من بند دهانت بر گشایم

ور بگشایند بندم از بند

از آتش دل برون فرستم

برقی که بسوزد آن دهان بند

من این کنم و بود که آید

نزدیک تو این عمل خوشایند

آزاد شوی و برخروشی

ماننده ی دیو جسته از بند

هرای تو افکند زلازل

از نور و کجور تا نهاوند

وز برق تنوره ات بتابد

ز البرز اشعه تا به الوند

ای مادر سر سپید، بشنو

این پند سیاه بخت فرزند

از سر بکش آن سپید معجر

بنشین به یکی کبود اورند

بگرای چو اژدهای گرزه

بخروش چو شرزه شیر ارغند

بفکن ز پی این اساس تزویر 

بگسل ز پی این نژاد و پیوند

بر کن ز بن این بنا که باید

از ریشه، بنای ظلم برکند

زین بی خردان سفله بستان

داد دل مردم خردمند