سهراب جان

امروز سالمرگ سهراب سپهری است، درباره صدای پای آب و آب را گل نکنیم، بسیار نوشته اند، بهترین منبع درباره زندگی سهراب "سهراب،مرغ مهاجر" است، اما درباره جنبه نقاشی سپهری کمتر مقاله ای به چشم می خورد،بزرگترین کلکسیون آثار سپهری در جهان،متعلق به موزه هنرهای معاصر تهران است که اتفاقا این روزها آثار وی را در معرض نمایش قرار داده است،نقاشی سهراب دقیقا جریان مخالف نقاشی سبک کمال الملک یعنی سبک اصلی نقاشی ایرانی است، جعفر پتگر و نقاشانی از این دست می کوشند اسب،فنجان،کودک را همانگونه که هستند نقاشی کنند اما سهراب از قاب کوچک و بوم کوچک بیزار است ،بوم کوچک او را اذیت می کند ابعاد بوم هایش گاهی دو متر در یک متر است ،اساسا علاقه به کشیدن هیچ شکل واقعی ندارد فقط حرکت سیال رنگ ها روی بوم را دوست دارد،سهراب عاشق طبقه متوسط و پایین جامعه ایران بود،وقتی می گوید نسب من شاید به یک زن کارگر جنسی در شهر بخارا برسد نشان میدهد،جراح قلب بودن یا مهندس برق بودن برای او ارزش نیست ،برای همین قلم موی نقاشی ساختمان را به قلم موی ریز ملوس ترجیح می دهد یعنی دوست دارد مانند زادگاهش کویر، خشن نقاشی کند و دقیقا مانند کاشان پر از رنگ باشد، سهراب نقاش ادامه سهراب شاعر است...

 نویسنده:

 همایون نوری پناه

 ویراستار:

 محسن اکبرزاده