درباره فیلم بارکد

در نگاه اول با فیلمی کمدی که دیدنش با چیپس و ماست لذت فراوان دارد؛ روبه رو هستیم ...اما این فقط نگاه اول است...کودک که بودم خیابان های تهران؛ پراز پیکان کار؛ پیکان استیشن؛ پیکان جوانان؛ آریا؛ رنو و گاهی هم بنز و گلف و تویوتا بود...در ظرف چند سال ناگهان به نقطه ای رسیدیم که جوان عزیز بیست ساله ای را پشت فرمان ب ام و ایکس سه میبینیم...یک استاد تمام دانشگاه حدود هشت میلیون تومان دستمزد دارد و این ب ام و یعنی حداقل پنج سال تمام ، کار یک فول پروفسور...داستان فیلم بارکد بسیار جذاب است...استاد رضا کیانیان دریک صحنه فیلم با تلفن درباره بارکد زدن و ارسال جنس معیوب به کشور عراق صحبت می کند...گروه پابلو همه بارکد دارند...شاید بتوان گفت؛ پابلوی مواد فروش و رضا کیانیان تاجر هر دو به یک اندازه دروغ گو و دزد و برای جامعه ایران خطرناک هستند...هر دوی این افراد با تمام قدرت بی نهایتی که دارند نمی توانند روی دست سه تا جوان معمولی را بخوانند...در صحنه آخر پلاک ماشین پژوی پژمان بازغی در نقش پلیس....یک پلاک عادی است.او زمانی که کارت پلیس خود را نشان رضا کیانیان می دهد تمام انگشتان خود را روی کارت گرفته و سریع کارت را مخفی می کند...برگ برنده این سه پسر و یک دختر در آن است که لااقل به یکدیگر اعتماد دارند...اعتمادی که از دل رنج بیرون آمده...این چهار نفر تا ته سختی زندگی را رفته و برگشته اند و حالا گرچه لباس و چهره ای عادی دارند اما مغز هایشان و بدن هایشان از شدت سختی که تحمل کرده اند مانند سنگ سفت است .البته این چهار نفر در نهان وجود خود انسان باقی مانده اند و پیروزی آن ها بر بزرگترین خلافکاران ایران به دلیل همین انسانیت زیبایی است که دارند...خانم سحر دولتشاهی تا میانیه راه با آن هاست اما اواز طبقه اجتماعی پایینی برخاسته ونیاز به آرامش و امنیت دارد...چیزی که با بهرام رادان به دست نمی آورد ...اما او نیز آن قدر پاک وقوی مانده که در لحظه آخر سوییچ ماشین خود را برای کمک به اعدام نشدن پدر دوست خود تقدیم کند بنابراین در مرز باریک میان انسان ها و زامبی های اجتماعی سحر دولتشاهی نیز در دسته انسان ها قرار می گیرد...این فیلم مرز بین انسان بودن و زامبی بودن که به اندازه یک تار موست را نمایش می دهد و صحنه آخر زمانیکه از آسمان تمام برج های تهران به شکل بارکد دار دیده می شوند یعنی این مرز باریک در زندگی تمامی انسان ها ...جریان دارد.

نویسنده:

همایون نوری پناه

ویراستار:

محسن اکبرزاده